Een vrouw met een passie een diep verlangen om de wereld rond te zeilen. Niet in een groep. Nee alleen. Ik wil voelen hoe immens groot de aarde is. Ik wil mijzelf tegenkomen. Ik wil kunnen huilen van ellende maar het ook uit kunnen schreeuwen van geluk. Natuurlijk kan dit met een partner maar die heb ik niet en ik heb besloten hier niet op te gaan wachten. Laat mij maar eerst lekker zeilen. de onrust gaat dan misschien wel weg.

Een belangrijke reden dat ik alleen wil varen is dat nadat mijn zoons allebei al uitwonig zijn mijn dochter ook uit “huis” gaat. Na 25 jaar voor mijn kinderen gezorgd te hebben kan ik mijzelf nu op nummer één zetten? niet echt natuurlijk. Het blijven altijd je kinderen maar iets meer ruimte voor mijzelf is er nu wel. Het lege nest syndroom. de leegte die ik zeker ga voelen. wat is een betere plek om dat door te maken dan op zee? Niks en niemand om je achter te verschuilen. Ik zal zelf die leegte moeten gaan verruilen voor ruimte.

Nieuwsgierig ben ik wat dit met mij gaat doen. Ga ik letterlijk helemaal door het lint van eenzaamheid? Kom ik toe aan dingen waar ik in geen 25 jaar aan toe ben gekomen? Ga ik meer van mijzelf ontdekken? De eerste tocht op zee duurt ongeveer een maand. Tegen wie ga ik praten? Hoe reageer ik als ik land zie?